وهاب عزیزی: مگس ها نقش زنبور عسل را بازی می کنند
ریشه مشکلات “مدیریت سیاسی” کشور در این هست که مگس ها نقش زنبور عسل را بازی می کنند.
اختلاس های رقابتی، حقوق های غنیمتی، املاک تصرفی چنان جای خود را در فرهنگ عمومی کشور باز کرده است که بعید نیست در آینده نزدیک کلاس های آموزش “قانون گریزی” نیز دایر شود.
هرکسی که فرصت مدیریت یا نمایندگی مردم در بخشی از حاکمیت را پیدا می کند اگر وجدان دینی نداشته باشد هیچ مانعی جلودار خودکامگی او نیست.
خودکامگی هست، چون مطالبه گری مردمی نیست.
مطالبه گری موثر از طریق احزاب قدرتمند و فعال امکان پذیر است که در سپهر سیاسی کشور جای آن خالی است.
به عنوان نمونه اگر احزاب و جریانها توان مطالبه گری داشتند، شورای شهر تهران در تصمیم گیریهای خود با دقت بیشتری عمل می کرد.
اعضای شورای شهر تهران با وجود اینکه از انتظارات مردم و بدنه شهرداری در خصوص انتخاب شهردار و انتصابات بعدی کاملا آگاهی دارند اما مسیر دیگری را بر می گزینند.
مغایر با خواسته های افکار عمومی رفتار می کنند چون جریان مطبوع خود را دنباله رو می دانند نه همراه و حامی. فلذا خودشان را ملزم به پاسخگویی نمی دانند. همین افراد مسبب شکست های جریان سیاسی خود در انتخابات های بعدی می شوند.
همچنین بخوانید:
وهاب عزیزی: هیس! آبرو داریم
چرا احزاب سیاسی کشور توان مطالبه گری جدی ندارند؟
منطق و فلسفه وجودی تشکیل احزاب سیاسی در این است که افراد توانمندی بر اساس یک دکترین مشخص درکنار هم قرار می گیرند و برای مدیریت کشور برنامه تهیه کرده، به افکار عمومی ارائه می کنند. پس از کسب قدرت نیز همان برنامه را عملیاتی می کنند.
اما در کشور ما فرد مقدم بر حزب است. اغلب احزاب شخص محور هستند تا برنامه محور، لذا افرادی که اطراف احزاب جمع می شوند طفیلی هستند تا تولیدی.
تفاوت بدنه احزاب طفیلی با احزاب ساختارمند از مگس دور شیرینی است تا زنبور مولد شیرینی.
مگس چون در تولید عسل نقشی ندارد برای حفظ آن هم نیشی ندارد.
تا وقتی که در غیاب زنبورها، مگس ها نقش زنبور عسل را بازی می کنند وضعیت کشور همین است. برای اینکه کام همگان شیرین شود باید به جای مگس پروری، شایسته گزینی انجام شود.