مادر، واژه ای به وسعت تمام هستی
به مناسبت 20 جمادی الثانی ولادت حضرت فاطمه (س) و روز مادر:
جهادگران نیوز – سلام ای مظهر ايثار و از خود گذشتگی؛ و ای کانون مهر و محبت و ای آنکه خداوند بهشت را به زيرپايت نهاده؛ سلام برتو ای مادر مهربانم
عظمتی که حضرت خداوندگار در وجود مادر نهاده است چنان بزرگ است که انسان می تواند به اندازه درک آن مرتبت، خود نیز به بزرگی برسد. اصلا بزرگی را می توان به نسبت رضایت حضرت مادر سنجید و آن کس را بزرگ تر دانست که مادر از او راضی تر است. رضایتی که شکوه ایمان دارد و انسان را در مقام رضای خداوندی می نشاند. من خوانده ام و شنیده ام از رشید قامتان حوزه معرفت که راز این قد کشیدن را در کوچکی در برابر مادر می دانند و می خوانند تا همه بدانیم که برای رسیدن به بزرگی باید در برابر مادر کوچکی کرد. خدا بیامرزد حضرت استاد صفائی حائری را و درجاتش را مضاعف فرماید که در شرح آیه “به آنها [حتى] اوف مگو ” به این نگاه تازه رهنمون مان می شد که نه تنها نباید به پدر و مادر، اف گفت که در محضرشان نباید به آه و افسوس برخاست که این آه و افسوس، به تأسف و دل نگرانی آنان خواهد انجامید و مبادا که به اندازه آهی، دل شان را به درد آورد. مبادا که نفس مادر به حسرت برآید. باید مراقب بود حریر نازک خیالشان خم- هم حتی- برندارد.
می گویند، بهشت زیرپای مادران است، من اما می گویم، بهشت خود «مادر» است و چه جایی از آغوش پرمهر مهربانی که جلوه ای از مهربانی خداست « بهشت تر » می تواند بود؟ این را می شود از کودکی فطرتِ مان بپرسیم که آیا جایی را از آغوش مادر دوست تر داریم؟ کودک فطرت، بهشت را آغوش مادر می داند و به سبزه و درخت به کوه و دشت و دریا نگاه هم – حتی- نمی کند و اگر هم نگاه کند هیچ کدام چشمش را پر نمی کند. او بهشت خود را یافته است و آرامش دریایی آغوش مادر را نه به دریا که به دنیا هم نمی دهد.
اصلا دنیا، کوچکتر از آن است که با آغوش مادر مقایسه شود. وقتی که به فرموده مولا علی، انسان، عالمِ اکبر را در درون خویش دارد، چگونه می شود عظمت جاری در جان انسان را به دریا مقایسه کرد که نقطه ای در زمینی است که باز خود نقطه ای در آفرینش است؟!
کودکِ فطرتِ جان مان این راز را خوب می فهمد لذا هرگز او را در مقیاس این دنیایی نمی سنجد. برای او مژه های مادر، پرشکوه تر از هزار درخت است که به صف ایستاده باشند و چشمان مادر پرشکوه تر از خورشید و ماه به او نور می دهند و لبخند مادر از هر جویباری زیباتر و از هزار در هزار گل شکوفاتر است. دستان مادر ستون آسمان است و آدم هر چقدر هم قد بکشد باز دستش به آسمان نمی رسد و درست از همین روست که بچه ها هرچه هم بزرگ شوند، قد بکشند، عالم بشوند، رئیس بشوند باز برای مادر بچه اند، بچه. آسمان مهر مادر آنقدر بلند است که بچه های بد را هم به باران مهر می شوید.
بیاییم و در این روزها که به نام حضرت مادر، در شکوه زادروز حضرت زهرا، عظمتی مضاعف یافته است، به سلام مادر برویم تا دعای او امضای بیمه سلامت جان و ایمان و البته ایرانِ مان باشد. بدانیم اگر در توفانکده جهانی، در ازدحامِ این همه مشکلات، سر فراز داریم به برکت دعا و تربیت مادرانی است که به هر نفس ما را قوتی بهشتی می بخشند. قدر بدانیم این انفاس قدسی و قداست آفرین را و برای تحقق آرزوهای ایمانی خویش به دعاشان دل ببندیم.
احمد رضا بنایی اسماعیلی
پژوهشگر فرهنگی و مدیریت شهری